De VVD Gilze en Rijen: Het Abonnementstarief voor de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) blijft voor grote druk op onze begroting 2021 zorgen.

In de WMO van 2015 moesten onze inwoners voor sommige voorzieningen een eigen bijdrage WMO betalen. Meestal gaat het daarbij om maatwerkvoorzieningen als beschermd wonen, begeleiding, hulpmiddelen, huishoudelijke hulp. Óf om een combinatie van voorzieningen. De hoogte van de eigen bijdrage was tot 2019 inkomensafhankelijk. Dit leidde vaak tot een stapeling van zorgkosten bij mensen die langdurige zorg nodig hebben. Vooral mensen met een middeninkomen waren hiervan de dupe, omdat zij vaak niet in aanmerking kwamen voor financiële tegemoetkomingen. De zorgkosten konden daardoor flink oplopen, met alle problemen van dien.

Daarom geldt sinds 1 januari 2019 het Abonnementstarief WMO. Per 1 januari 2020 kreeg de wet zijn definitieve vorm: één vast maandtarief voor álle WMO-voorzieningen. De maximale eigen bijdrage WMO is daarmee voor iedereen 19 euro per maand per huishouden geworden.

Sindsdien zijn de kosten voor onze gemeente onevenredig veel gestegen. Voor 2021 zijn ze begroot op ruim €6,4 mio, dit is bijna 10% van onze totale begroting. 


Inmiddels is duidelijk dat het Rijk niet van plan is gemeenten volledig financieel te compenseren voor de extra kosten als gevolg van de invoering van het WMO-abonnementstarief.

Alhoewel de VVD Gilze en Rijen samen met andere landelijke partijen Den Haag op andere gedachte probeert te brengen zullen we ook zelf moeten kijken welke maatregelen we kunnen nemen om de kosten stijging een halt toe te roepen.

“Wij zouden graag zien dat het college een aantal mogelijkheden onderzoekt”  aldus VVD raadslid Hans van Nistelrooij “je kunt hierbij denken aan het volgende:  

1- Bij het gesprek met een cliënt zou de gemeente kunnen nagaan of de aanvrager zelf in een oplossing kan voorzien. Daarbij zou dan de financiële zelfredzaamheid aan de orde kunnen komen. Financiële zelfredzaamheid zou ook onder dit oplossend vermogen kunnen vallen.

2- Gemeenten hebben de opdracht om een sluitende (meerjaren)begroting te realiseren. Door middel van een budgetplafond zou de gemeente per jaar kunnen bepalen hoeveel budget zij beschikbaar stelt voor bijvoorbeeld de huishoudelijke hulp.

De gemeente zou het beleid zo kunnen aanpassen dat cliënten, van wie uit het onderzoek blijkt dat zij het zelf kunnen regelen en betalen op een wachtlijst worden geplaatst. Dit omdat het voorkomt dat een inwoner de